ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ: Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1833 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

H υγεία είναι κάτι που απασχόλησε τον άνθρωπο από πολύ νωρίς. Στην αρχή, άφηνε στα χέρια των θεών τα ζητήματα της υγείας, όταν όμως ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από αυτό, τα ζητήματα της υγείας ανέλαβε να «θεραπεύσει» η επιστήμη.

Σήμερα, η επιστήμη δε φτάνει να πορευτεί μόνη της. Πλέον για την υγεία, δε μεριμνά μόνο η επιστήμη, αλλά και η πολιτική. Έτσι, βλέπουμε την χώρα μας να προωθεί σήμερα πολιτικές για την υγεία – ιδιαίτερα δε, τώρα που αναγνωρίζεται ότι η διασφάλιση της υγείας είναι «δείκτης ευημερίας».

Η εκάστοτε πολιτική υγείας είναι που καθίσταται ως καθρέφτη των ευρύτερων πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών αλλαγών.

Το πρώτο πράγμα που απαιτείται για μια πολιτική της υγείας είναι η πολιτική βούληση. Μια βούληση που δεν χαρακτηρίζεται από το κόμμα ηγεσίας, αλλά και τους ίδιους τους πολίτες!

Ως προς την ελληνική περίπτωση της υγείας, είναι εύκολο κανείς να βγάλει συμπεράσματα, κάνοντας μια απλή διαδρομή στο θεσμό του ελληνικού Υπουργείου Υγείας.

Από τα πρώτα στάδια της υγειονομικής οργάνωσης της χώρας, ήταν η σύσταση της «Υγειονομική Αστυνομίας» (έτος 1833), η οποία υπαγόταν στο Υπουργείο Εσωτερικών και αφορούσε στην «περιφρούρηση» της δημόσιας υγείας. Παράλληλα, με το Διάταγμα της 30ης/10/1833, θεσπίζεται ο θεσμός του «Νομιάτρου», εκείνου που σε επίπεδο νομού θα ήταν υπεύθυνος για τα υγειονομικά ζητήματα, ενώ με το Βασιλικό Διάταγμα του 1834, ιδρύεται το «Ιατροσυνέδριον», το συμβουλευτικό σώμα των ζητημάτων υγιεινής. Μάλιστα δε, το «Ιατροσυνέδριον» υπαγόταν στη δικαιοδοσία του Υπουργείου Εσωτερικών και μεριμνούσε για την άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος των γιατρών, των οδοντιάτρων και των κτηνιάτρων, των φαρμακοποιών και των μαιών και μαιευτήρων.

Την περίοδο 1864-1914, ως κεντρικό όργανο των ζητημάτων υγείας, ορίστηκε η «Διεύθυνση Δημόσιας Υγιεινής και Αντιλήψεως», η οποία υπαγόταν, όπως και η «Υγειονομική Αστυνομία», στο Υπουργείο Εσωτερικών, ενώ πανσπερμία υπηρεσιών για θέματα υγείας υπήρχε και σε άλλα υπουργεία του κράτους.

Μετά τους βαλκανικούς πολέμους (1916), ιδρύεται η «Ανώτατη Διεύθυνσις Περιθάλψεως Οικογενειών Επιστράτων», μια διεύθυνση που αποτέλεσε και τον προάγγελο του μετέπειτα Υπουργείου Υγείας. Ένα χρόνο μετά, με το Διάταγμα της 14ης/6/1917 και το Νόμο 748, ιδρύεται το «Υπουργείο Περιθάλψεως», ένας αυτοτελής θεσμός με Υπουργό το Σπ. Σίμο, ενώ μέσα στο ίδιο έτος και με το Νόμο 759, το υπουργείο μετονομάζεται σε «Υπουργείο Περιθάλψεως Θυμάτων Πολέμου».

Ο Νόμος 2882/1922 της Κυβέρνησης Πρωτοπαπαδάκη περί «μεταρρυθμίσεως και συμπληρώσεως του Υπουργείου της Περιθάλψεως, μετονομαζόμενου εις Υπουργείον Υγιεινής και Πρόνοιας», καθιερώνει στη χώρα το πρώτο Υπουργείο Υγείας. Όμως, ο νόμος Πρωτοπαπαδάκη δεν εφαρμόζεται ποτέ. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ιδρύεται το «Υπουργείο Υγιεινής, Πρόνοιας και Αντιλήψεως».

Το 1926, το «Υπουργείο Υγιεινής, Πρόνοιας και Αντιλήψεως» έρχεται για άλλη μια φορά να μετονομαστεί, από την Κυβέρνηση Κονδύλη αυτή τη φορά, σε «Υπουργείο Υγιεινής». Έκτοτε, το υπουργείο που διαχειρίζεται τα θέματα υγείας του ελληνικού πληθυσμού, ενώ σε αυτό έχουν διατελέσει (1917 έως σήμερα) 130 Υπουργοί, 74 Υφυπουργοί και 4 Αναπληρωτές Υπουργοί.

Από τη διαδρομή λοιπόν αυτή του Υπουργείου Υγείας στην Ελλάδα, εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα θέματα της υγείας οργανώνονταν ανάλογα με την κυβερνητική πολιτική χωρίς καμία ενιαία δομή και πολιτική βούληση όπως βέβαια εξακολουθεί ακόμα και μέχρι σήμερα.

Χαρακτηριστικό είναι ο Νόμος 1266/1982, κατά τον οποίο το «Υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων», που διατηρούσε επί 14 συναπτά έτη την ονομασία και τη δομή του, διαχωρίστηκε σε «Υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων» και «Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας», εξυπηρετώντας τη μεταρρύθμιση που επήλθε στο Ε.Σ.Υ, δίχως να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στον κλάδο της υγείας.

Με το Νόμο 1558/1985 συστάθηκε το «Υπουργείο Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων», όπου δέκα χρόνια μετά (Π.Δ. 372/14-9-1995) τα θέματα υγείας διαχωρίζονται από την κοινωνική ασφάλιση, για να ξανασμίξουν με το Π.Δ. 24/27-1- 2015, όπου συστάθηκε το «Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων», Κοινωνική Ασφάλιση και Υγεία, ξαναχωρίζουν με το Π.Δ. 73/22-9-2015, και να παραμείνουν έως έχουν σήμερα.

Ωστόσο αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι, ως ο πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και ως γιατρός, ο Ιωάννης Καποδίστριας αντιλήφθηκε αμέσως την πρέπουσα προσοχή που έπρεπε να δοθεί στη μέριμνα για την υγεία, χωρίς όμως να προλάβει να ολοκληρώσει τα σχέδιά του. Σίγουρα όμως, σε αυτόν χρεώνονται τα πρώτα λοιμοκαθαρτήρια, καθώς και τα πρώτα κρατικά νοσοκομεία της χώρας: το «Α΄ Εθνικόν Νοσοκομείον Ναυπλίας» και το «Εθνικόν Στρατιωτικόν Νοσοκομείον Ναυπλίας».

Συνοψίζοντας, οι συνεχιζόμενες αυτές τροποποιήσεις του Υπουργείου Υγείας αποτελούν αποτυπώσεις του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται η υγεία στην Ελλάδα. Όλα τα παραπάνω φέρνουν στο προσκήνιο μια υγεία που ζητά επίλυση των προβλημάτων της και όχι από ιδεοληψία, αλλά για λόγους καθαρής ευημερίας της χώρας.

Τα πάντα είναι θέμα ελεύθερης βούλησης του ίδιου του πολίτη και είναι και ο λόγος που οφείλει να αναλάβει ενεργά τα ηνία της χώρας του!

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΝ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ!