Υπουργός κατηγορείται ότι ευνόησε τη Novartis
Μα τόση αθωότης;
Υπουργός κατηγορείται ότι ευνόησε τη Novartis και πήρε αποφάσεις προς όφελός της,
οι οποίες δεν την εξυπηρέτησαν μόνο στην ελληνική αγορά αλλά παγκόσμια. Το καταθέτουν προστατευόμενοι μάρτυρες, αλλά κυρίως το καταδεικνύουν τα εσωτερικά έγγραφα της Novartis. Σε ένα από αυτά τα έγγραφα, η φαρμακοβιομηχανία παραδέχεται πως επηρεάζει υπουργό μέσω του οποίου θα βάλει στην εγχώρια αγορά δέκα φάρμακα ενώ υπάρχει απαγόρευση από την τρόικα. Τα φάρμακα μπαίνουν τελικώς στην αγορά επί υπουργίας Αδωνη Γεωργιάδη στο Υγείας.
Οταν όλα αυτά αποκαλύπτονται, ο Αδωνης δεν δηλώνει απλώς αθώος και υγρασιόπληκτος στο φτωχικό του, αλλά απειλεί μάρτυρες, φοβ(ερ)ίζει εισαγγελείς και προειδοποιεί δημόσια δημοσιογράφους ότι θα μπουν φυλακή. Περνάνε τρία και πλέον
χρόνια, για να φτάσουμε στο σημείο η Δικαιοσύνη να αρχειοθετήσει τη δικογραφία που αφορά τον Αδωνη Γεωργιάδη και τον Δημήτρη Αβραμόπουλο.
Και τι κάνουν οι επί τόσα χρόνια ελεγχόμενοι μετά την «τακτοποίηση» της υπόθεσής τους; Βγάζουν μια απλή ανακοίνωση και χάνονται στη βουή της επικαιρότητας. Ο
Δημήτρης Αβραμόπουλος κράτησε σε όλη τη διαδικασία χαμηλούς τόνους, αλλά ο Αδωνης που θα έγδερνε και θα παλούκωνε, δεν μπαίνει στον κόπο να δημοσιοποιήσει
την πράξη αρχειοθέτησης. Αυτός που κούναγε το δάχτυλο απειλητικά γιατί τώρα δεν κουνάει τα χαρτιά που αποδεικνύουν την αθωότητά του; Γιατί τα κρύβει; Γιατί δεν
δημοσιοποιεί τα νομικά επιχειρήματα και τα γεγονότα που οδήγησαν στην αρχειοθέτηση; Είχε περισσό θράσος όταν ήταν ελεγχόμενος αλλά τώρα έγινε σεμνός και αθόρυβος σε βαθμό που να αποσιωπά τα στοιχεία της αθωότητάς του; Δεν
πανηγυρίζει; Δεν δημοσιοποιεί; Δεν δηλώνει καν δικαιωμένος;
Έχει πάθει κάτι ο Αδωνης Γεωργιάδης ή είναι άρρωστη η Ελληνική Δικαιοσύνη; Σε αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουμε όλοι. Η Δικαιοσύνη και πολύ περισσότερο ο νυν
Υπουργός Ανάπτυξης, έχουν υποχρέωση να δημοσιοποιήσουν τη διάταξη αρχειοθέτησης αλλά και το σκεπτικό της μειοψηφούσας εισαγγελέως που πρότεινε την ενοχή του. Δεν πρόκειται για ιδιωτική δικαστική υπόθεση διεκδίκησης οικοπέδου αλλά
για υπόθεση που αφορά δημόσιο πρόσωπο, υπουργό, και το δημόσιο συμφέρον. Δεν μπορεί η υπόθεση αυτή να φεύγει από το κάδρο, με την ευθύνη κάποιας εισαγγελικής
απόφασης, χωρίς να μπορούν να κρίνουν όσοι έχουν δικαίωμα να κρίνουν. Και αυτοί είναι νομικοί, πολιτικοί, πολίτες, οι πάντες. Δεν είναι δυνατόν να τελειώνουν αυτές οι
υποθέσεις εν κρυπτώ. Εκτός αν αυτοί που τις διεκπεραίωσαν, έχουν λόγο για να το κάνουν στη ζούλα και με επίκληση νομικισμών και τυπολατρείας.
Αυτοί που αρχειοθέτησαν την υπόθεση Γεωργιάδη – Νovartis, έχουν να απαντήσουν σε ένα ακόμη ερώτημα, που δεν θέτουν ενοχλητικοί δημοσιογράφοι, αλλά συνάδελφοί
τους εισαγγελείς. Σε δύο εισαγγελικές προτάσεις που αφορούν η μία τον Κ. Φρουζή και η άλλη τον Ν. Μανιαδάκη (εξετάζουν και οι δύο το σκάνδαλο Novartis) γίνεται ξεκάθαρη αναφορά σε ευθύνες πολιτικών προσώπων, ενώ αναφέρεται ρητά ο Αδωνης
Γεωργιάδης. Ποιοι εισαγγελείς έχουν δίκιο; Αυτοί που του αποδίδουν ευθύνες ή αυτοί που αρχειοθέτησαν τα περί ευθύνης του; Τι παιχνίδια παίζονται; Είναι οι εισαγγελείς
και οι δικαστές σε παράκρουση ή είναι η Δικαιοσύνη σε πλήρη διαστολή με την πραγματικότητα;
Ο πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεώργιος Σανιδάς, με άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα» στις 28 Ιανουαρίου, καταθέτει την άποψη ότι οι προστατευόμενοι μάρτυρες έπρεπε να καταθέσουν ως κατηγορούμενοι και όχι ως μάρτυρες. Ο πρώην Εισαγγελέας,
ο οποίος είχε τοποθετηθεί και για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου πως οι Υπουργοί δεν είχαν ευθύνη, απαιτεί σήμερα τη δίωξη των μαρτύρων στο σκάνδαλο της Novartis αμέσως μετά την «αθώωση» των ελεγχόμενων Υπουργών. Το θέμα δεν είναι αν ο
Σανιδάς ζητά τιμωρία μαρτύρων ή την εκτέλεσή τους, αλλά η κατά μία έννοια σωστή λογική που εκθέτει. Πώς είναι δυνατόν το σκάνδαλο της Novartis να μεταλλάσσεται σε σκευωρία, δηλαδή να κατηγορούνται για το στήσιμο της σκευωρίας ένας πρώην
Υπουργός, οι Εισαγγελείς Διαφθοράς και δημοσιογράφοι, αλλά αυτοί μέσω των οποίων «στήθηκε η σκευωρία», δηλαδή οι μάρτυρες, να παραμένουν με τη βούλα της Δικαιοσύνης αξιόπιστοι μάρτυρες και όχι κατηγορούμενοι;
Να αναπτύξουμε λίγο τον προβληματισμό του κ. Σανιδά. Οι πρωταγωνιστές της «σκευωρίας», όσοι υποτίθεται εξέθεσαν ψεύτικα στοιχεία για να κατηγορηθούν «αθώοι άνθρωποι», δεν διώκονται αλλά αντιθέτως, οι εισαγγελείς στην Ευελπίδων στηρίζονται στις καταθέσεις και τα στοιχεία που προσκόμισαν για να ασκήσουν διώξεις; Πώς γίνεται να συμβαίνουν όλα αυτά ταυτόχρονα; Στην προσπάθειά του να ξετυλίξει τον εκδικητικό τρόπο με τον οποίο πρέπει να δράσει το σύστημα, ο πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, συνθλίβει το νομικό υπόβαθρο μέσω του οποίου βαφτίζεται ένα σκάνδαλο, σκευωρία.
Κάτι συμβαίνει με τη Δικαιοσύνη, η οποία εμφανίζεται αντιφατικά εργαλειοποιημένη στα χέρια ενός συστήματος που δρα σχεδόν παρακρατικά. Διώκει δημοσιογράφους που
αποκάλυψαν το σκάνδαλο και αντιστρέφει την πραγματικότητα με τρόπο που απειλεί όχι μόνο πρόσωπα αλλά τη Δημοκρατία.
Ας μη γελιόμαστε, οι ίδιοι μάρτυρες ή κάποιοι από αυτούς, κατέθεσαν τα ίδια στοιχεία στην Αμερικανική Δικαιοσύνη και οδήγησαν σε μια ακριβή καταδίκη της Novartis. Πώς
λοιπόν στη Βαλκανική Κολομβία, με τη συμβολή ανθρώπων της Δικαιοσύνης τα πράγματα έρχονται τα πάνω κάτω, τα στοιχεία δεν επαρκούν και οι περιγραφόμενοι ως ένοχοι εμφανίζονται αθώοι;
Και οι αθώοι, πώς επιλέγουν τη σιωπή και σπεύδουν να μιλούν για τόσα άλλα εκτός από την αθωότητά τους; Την έχουν πιστοποιημένη σε έγγραφα, έχουν τις εισαγγελικές
σφραγίδες, αλλά δεν τη δημοσιοποιούν; Τι μπορεί να υποθέσει ο πολίτης;
Υπάρχει ένα αδιαμφισβήτητο δεδομένο. Δεκάδες άνθρωποι, μάρτυρες, δικηγόροι, πρώην στελέχη της Novartis, εισαγγελείς κάθε βαθμίδας, δημοσιογράφοι, γνωρίζουν
πλευρές και στοιχεία του σκανδάλου. Η δημοσιοποίηση των διατάξεων αρχειοθέτησης, θα τους δώσει το δικαίωμα να εκφράσουν άποψη και πολύ περισσότερο να
εντοπίσουν την παράβλεψη στοιχείων. Μπορούν εν ολίγοις να αναγκάσουν να ξανανοίξει η υπόθεση με παράθεση στοιχείων που δεν έχουν ληφθεί υπόψην και να κάνουν νομικές κινήσεις που θα οδηγήσουν και πάλι σε νέα έρευνα. Συνεπώς η
αθωότητα της Δικαιοσύνης και των ως σήμερα εμπλεκόμενων, δεν είναι παρά η κουτοπονηριά τους. Αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο.
(απόσπασμα από το Editorial στο Documento της Κυριακής)
